عدالت و قرآن قسمت بيست و دوم

سوره نساء آيه ۳

 وَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ تُقْسِطُواْ فِي الْيَتَامَى فَانكِحُواْ مَا طَابَ لَكُم مِّنَ النِّسَاء مَثْنَى وَثُلاَثَ وَرُبَاعَ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ تَعْدِلُواْ فَوَاحِدَةً أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ ذَلِكَ أَدْنَى أَلاَّ تَعُولُواْ

ترجمه فارسي

اگر شما را بيم آن است که در کار يتيمان عدالت نورزيد ، از زنان هر چه شما را پسند افتد ، دو دو و سه سه و چهار چهار به نکاح در آوريد و اگربيم آن داريد که به عدالت رفتار نکنيد تنها يک زن بگيريد يا هر چه مالک آن شويد اين راهی بهتر است تا مرتکب ستم نگرديد

ترجمه انگليسی

.And if you fear that you cannot act equitably towards orphans, then marry such women as seem good to you, two and three and four; but if you fear that you will not do justice (between them) , then (marry) only one or what your right hands possess; this is more proper, that you may not deviate from the right course

و ان خفتم ان لا تقسطوا في اليتامي فانكحوا ما طاب لكم من النسا در مطالب گذشته به اين نكته اشاره شد كه در جاهليت عرب به خاطر اينكه هيچگاه جنگ و خونريزي و غارت و شبيخون و ترور قطع نمي شد و هميشه ادامه داشت ، يتيم زياد مي شد، بزرگان و اقوياي عرب دختران پدر مرده را با هر چه كه داشتند مي گرفتند و اموال آنها را با اموال خود مخلوط نموده و مي خوردند و در اين عمل نه تنها رعايت عدالت را نمي كردند بلكه گاه مي شد كه بعد از تمام شدن اموالشان خود آنان را طلاق مي دادند و گرسنه و برهنه رهاشان مي كردند در حالي كه آن يتيمها نه خانه اي داشتند كه در آن سكني گزينند و نه رزقي كه از آن ارتزاق نمايند و نه همسري كه از عرض آنان حمايت كند، و نه كسي كه رغبت به ازدواج با آنان نمايد تا بدين وسيله مخارجشان را تكفل كند. اينجا است كه قرآن كريم با شديدترين لحن از اين عادت زشت و خبيث و از اين ظلم فاحش نهي فرمود و در خصوص ظلم به ايتام و خوردن مال آنان نهي خود را شديدتر كرد، و نهي از خوردن اموال آنان را در آياتي ديگر تشديد و تاكيد نمود از آن جمله است اين آيات كه : ان الذين ياكلون اموال اليتامي ظلما انما ياكلون في بطونهم نارا و سيصلون سعيرا، و نيز فرموده : و آتوا اليتامي اموالهم و لا تتبدلوا الخبيث بالطيب ، و لا تاكلوا اموالهم الي اموالكم انه كان حوبا كبيرا. نتيجه اين تشديد آن شد كه بطوري كه گفته شده مسلمانان سخت در انديشه شوند و از عواقب وخيم تصرف در اموال ايتام سخت بترسند و ايتام را از خانه هاي خود بيرون كنند تا مبتلا به خوردن اموالشان نگردند و در رعايت حق آنان دچار كوتاهي نشوند و اگر هم كسي حاضر شود يتيمي را نزد خود نگه بدارد سهم آب و نان او را جدا كند، بطوري كه اگر از غذاي يتيم چيزي زياد آمد از ترس خداي تعالي نزديك آن نمي شدند تا فاسد مي شد، در نتيجه از هر جهت به زحمت افتادند و شكايت نزد رسول (صلي الله عليه و آله و سلم ) برده و چاره خواستند كه اين آيه نازل شد: و يسئلونك عن اليتامي قل اصلاح لهم خير و ان تخالطوهم فاخوانكم و الله يعلم المفسد من المصلح و لو شاء الله لاعنتكم ان الله عزيز حكيم ، و در اين آيه اجازه داد كه يتيمها را نزد خود جاي دهند و از ايشان نگهداري نموده و به وضع زندگيشان برسند و با آنان مخالطت و آميزش كنند، چون يتيمان برادران ايشانند. با اين دستور گشايشي در كار مردم پديد آورده ، رفع دلواپسي از ايشان نمود.