خداوند تعلیم دهنده ی قرآن است خداوند رحمان قرآن را به انسان تعلیم فرمود «الرحمن علم القران خلق الانسان علمه البیان» سورهء الرحمن بیانگر انواع نعمت ها و مواهب الهی است. بنابراین نام این سوره سوره الرحمن و با همین واژه آغاز می شود . رحمان رمزی از رحمت واسعه خداوندی است . در این سوره مهم ترین و نخستین نعمت را همان تعلیم قرآن بیان می کند این خود نکته ای در خور تامل است چرا که اگر درست بیندیشیم قرآن سرچشمه همهء مواهب و وسیله دستیابی به هر نعمت و بهره گیری از کلیه نعمت های مادی و معنوی است جالب تر اینکه بیان نعمت «تعلیم قرآن» را حتی قبل از مسئله ي «خلقت انسان » و «تعلیم بیان » ذکر می کند در حالی که از نظر ترتیب طبیعی باید نخست اشاره به مسئله آ فرینش انسان وبعد نعمت تعلیم بیان و سپس نعمت تعلیم قرآن اشاره شود . خلاصه اینکه در این سوره نعمت تعلیم و تربیت را از نعمت های بزرگ الهی قرار داد بعد از ذکر نعمت تعلیم به نعمت آفرینش انسان اشاره شده است «خلق الانسان» که مسلما منظور از انسان در اینجا نوع انسان است نه حضرت آدم. درادامه خداوند متعال به یکی دیگر از مهم ترین نعمت ها بعد از نعمت تعلیم قرآن و آفرینش انسان اشاره می کند : نعمت تعلیم بیان «علمه البیان» بیان از نظر مفهوم لغت معنی گسترده ای دارد و به هر چیزی گفته می شود که مبین و آشکار کننده چیزی باشد بنابراین نه فقط نطق و سخن را شامل می شود بلکه کتابت وخط و انواع استدلالهای علمی و عقلی ومنطقی که بیانگر مسایل مختلف وپیچیده است همه در مفهوم بیان جمع است هر چند شاخص این مجموعه همان سخن گفتن است. در حدیثی از امام صادق( ع ) در تفسیر «علمه البیان» آمده است :« البیان الاسم الا عظم الذی به علم کلی شی ء» بیان همان اسم اعظم است که به وسیله آن همه چیز دانسته می شود. در روایتی از امام رضا (ع ) نقل شده است که علمه البیان همه اموری است که مردم به آن نیازمندند.