قرآن كريم

 تلاوت همراه با ترتيل قرآن از امور مهمى است كه بر شكل‏ گيرى ايمان شخص تأثير مى‏گذارد. به صورتى كه انسان با خواندن قرآن، لطافت و قوت را با هم مى‏آموزد. در مسائل عاطفى و احساسى، نرم ‏دل و در دشوارى‏ها و برخورد با مشكلات و رنج و دردها محكم و قوى مى‏شود. از اين‏ رو قرآن كريم خطاب به پيامبر خدا(ص) مى‏فرمايد:« اى جامه به خود پيچيده، شب را جز كمى به پاخيز، نيمى از شب را، يا كمى از آن كم كن، يا بر نصف آن بيفزا، قرآن را با دقت و تأمل بخوان.»(مزمل/ 1 ـ 4) همه‏ اينها براى آمادگى تحمل بار سنگين و پذيرش مسؤوليت بزرگ است: « چرا كه ما به زودى سخنى سنگين به تو القا خواهيم كرد.» (مزمل/ 5) و نسبت به مؤمنين تخفيف داده شده مى‏فرمايد:«اكنون آنچه براى شما ميسّر است قرآن بخوانيد. او مى‏داند به زودى گروهى از شما بيمار مى‏شوند، و گروهى ديگر براى به دست آوردن فضل الهى ( و كسب روزى) به سفر مى‏روند. و گروهى ديگر در راه خدا جهاد مى‏كنند ( و از تلاوت قرآن باز مى‏مانند).» از نشانه‏هاى اساسى و جدّى پرهيزكاران كه در طول شبانه روز به طور طبيعى در آن‏ها مشاهده مى‏شود، اين است كه با خواندن قرآن به نفس خود حالت حزن و اندوه مى‏دهند. حضرت على (ع) علاقه آنها را چنين وصف مى‏فرمايد:« پرهيزكاران در شب بر پا ايستاده مشغول نمازند، قرآن را جزء جزء و با تفكر و انديشه مى‏خوانند، با قرآن جان خود را محزون و داروى درد خود را مى‏يابند. و اضافه مى‏فرمايد: و هر گاه به آيه‏اى مى‏رسند كه ترس از خدا در آن باشد گوش دل به آن مى‏سپارند، و گويا صداى بر هم خوردن شعله‏هاى آتش، در گوششان طنين افكن است.»(1)